İtalyan yazar Carlo Collodi’nin 1878’de kaleme aldığı çocuk romanı (Avventure di Pinocchio: Storia di un Burattino) Pinokyo’nun Serüvenleri: Bir Kuklanın Hikayesi’ni hepimiz biliriz. Çocukluğumuzdan beri bize yalan söyledikçe burnu uzayan tahta çocuğun masalıdır.
Konuşan bir ağaç kütüğü Geppetto isimli kukla ustasının eline geçer ve bu doğa dışı ağaç kütüğü yontarak tahta bir kukla yapar. Canlı, hareketli, kıpır kıpır bir kukla. Bu kukla bir gün ustasının elinden kaçar ve kendini bulacağı, keşfedeceği bir yolculuğa çıkar.
En kötü alışkanlığı sürekli yalan söylemesidir.
Ancak bildiğimiz, Pinokyo’nun her yalanında tahta burnunun biraz daha uzadığı ve yalanlarıyla yüzleşmek zorunda kalarak, zamanla doğru söylemeyi öğrendi masalın sonunda gerçek bir insana dönüşerek ödüllendirildi.
Peki, tahta kukla gerçek bir insan olunca yalandan vazgeçer mi? Ya da insan olunca yalan söyleme özelliği yok olur mu? Yalan söylediğinde burnu uzayan tahta çocuk gerçek hayatta yalanları nasıl fark edecektir?
PİNOKYO yalanın kötülüğünü görmüş, yalan söylemeden yaşamanın mükafatını da insan olarak almıştır. Artık o da çevresindeki diğer insanlar gibi “ben asla yalan söylemem” diyen ve burnu uzamayan, yalan söylediği bir türlü belli olmayan, diğerlerine benzemiştir. Masalın “mutlu” sonu bu şekildedir.
Pinokyo da başta yalanlarıyla kendini ele veriyordu ama insan olduktan sonra burnu uzamadığı için yalanla yaşama sanatını öğrenmiş oldu.
O ZAMAN SEN PİNOKYO İSEN, BEN DE FARELİ KÖYÜN KAVALCISIYIM . Dürüst olmayı seçiyorum.
Ne diyordu Özdemir Asaf : bunca vefasızlıktan sonra, bazılarının ederi kalmadı artık gönlümde; Dostum dediğine dikkat et, dost vurduğu zaman acı olur, dost vefasız çıktığı zaman kalbin yorulur…
Ah Pinokyo; ODUNKEN İNSAN OLAN PİNOKYO BİLE YALANI BIRAKTI, İNSAN İKEN ODUN OLMAYI SEÇENLER VAR!
Ah o burunlar uzasaydı kim kime yalan söyleyebilirdi ki! Kim kiminle arkadaş kalabilirdi ki.
YALANCININ MUMU SÖNMEDİ GİTTİ.
Bana göre insanın olgunluğu, kendimiz için istemediğimiz bir şeyi başkası için de istememeye bağlıdır…